AGK EVP ORTAOKUL

 ÖĞRENCİLERİMİZ ''PAL SOKAĞI ÇOCUKLARI'' KİTABININ ''YAZMAKTAN KİM KORKAR'' BASAMAĞINI DA ZEVKLE TAMAMLADI.


                                                                 ÖLÜM

    İşte oradaydım. Ailemden  yalnızca birkaç adım uzakta.Gözlerimin dolmasına engel olamamıştım.Onların bir zamanlar burada top,bilye oynamasına engel olamamıştım.Sanki hiç yaşamamışlar gibi.Şimdi ise bir ev değil,binaydı.Apartmandı.Dünya ise zalimdi.Hem bize hayat verip hem de elimizdeki tek ışığı bile kıskanacak kadar da cimriydi.Şimdi nereden bilecektim, Nemecsek’in ayak izleri nerede, Boka’nın liderlik ettiği “kaleler”, Gereb’in onlara ihanet ettiği ama sonradan gruba katılan yer nerede,nasıl bilecektim ki?Nasıl bilecektim dünyanın bana ihanet edeceğini?

    Nemecsek, arsayı vatanı kadar seven ve uğruna ölebileceği ve hatta öldüğü küçük sarışın çocuk. Gerçi hemen hemen hepsi yapabilirdi bu fedakarlığı.Nasıl da seviliyordu arsa!Adeta savaş açılmış,kumlardan top,sopalardan kılıç yapıp savaşmışlardı.Kurallar vardı elbet.İki kişi bir kişiyle savaşmayacak,kimsenin kılına zarar gelmeyecekti.Daha bu yaşta neler planlamışlardı?

     Tabii bir de arsanın yıkılışı var. E malum, orayı sıradan bir arsa sanıyorlardı. Büyükler anlayamazdı.Onlarda bizdeki her şeyi oyun sanan göz yoktu ki.Örneğin sıradan bir halat düşünün.Sıradan normal bir halat.Bizim gözümüzde ise o,bir yılan,bir at,bir atkı,bir saç tutamı,bir oyuncaktır.Peki ya boş parfüm şişeleri?Bizim gözümüzde o deney tüpü,iksir şişesidir.Çubuk kraker ise bizde sigaradır.Biz çocuktuk.Bizdeki o arsa bir vatandır.Erler,subaylar,generaller vardır savaşmayı bekleyen.Biz çocuklar için oyun önemlidir.Bir genç kızın telefonu,bir kadının ruju,bir babanın maçı ve bir annenin bebeği kadar önemlidir.Oyunlarda anneliği kavrarız,bebeğimizi besleriz.Korsan oluruz,bizi hayal gücümüzün sürüklediği yerlere gideriz.Bir bakarsı kediyizdir.Hayalimizde köpeğe dönüşürüz.İşte o arsa da öyleydi.

    Ben bunları mırıldanırken, gözlerimdeki ıslaklığa getirdim elimi.Bağırdım.”Nemecsek!”Pal Sokağı Çocukları ölemezdi.Ölmemeliydi.Bu sadece bir kitap,bir tarih olarak kalamazdı.Kırmızı-yeşil kasketle bayrağımı aldım.Kenara bıraktım usulca korka korka.Heyecandan titreyen ellerim buz kesilmişti.Ben deniz Nehir,Pal Sokağı Çocukları’nın yeni varisi,ilk kız adayı.Pal Sokağı Çocukları’nı yaşatacak kişi!Korkun Kızıl Gömlekliler,biz geri döndük,ölmedik,ölmeyeceğiz!